Extreme honger II

Enorm verontrustend

Hier vind je antwoorden over de vraag of je echt honger hebt tijdens je herstelproces of dat het is zoals je vermoedt – je eet omdat je je verveelt, emotioneel eet, of gewoon eet zonder goede reden.
De uitdagingen van honger, verzadiging en volheid zijn gedurende het hele herstelproces een puinhoop,  en dit veroorzaakt veel angst en verdriet.
Door de altijd aanwezige angst dat het metabolisme beschadigd is, ervaren velen in herstel de ontkoppeling tussen honger, fysieke volheid en emotionele verzadiging die verontrustend en zorgwekkend zijn. Maar noch het metabolisme, noch de honger- en verzadigingsmechanismen worden voorgoed beschadigd als gevolg van restrictieve eetstoornissen. Ze hebben echter tijdelijke aanpassingen ontwikkeld die gebaseerd zijn op overleving.

Hoewel ik in het hoofdstuk Extreme Honger I al besproken heb wat het is, is het toch zeker de moeite waard om eens opnieuw naar dit punt te kijken.
Door het onderwerp voor een moment buiten beschouwing te laten, genereerde die post een bijzonder verbolgen, anonieme e-mail die als volgt luidde:

“Je beschrijft de paden van de signalen die de hersenen en het GI-systeem bereiken en stelt dat de cellen in het lichaam een grote hoeveelheid calorieën nodig hebben om de schade, die tijdens de uithongering is ontstaan, te herstellen. Ik vraag me af welke specifieke wetenschappelijke onderzoeken zijn gedaan om dit mechanisme te bewijzen (dat het spijsverteringssysteem “inhaalt”) en op welk wetenschappelijk bewijs je uitspraken baseert, zoals “de cellen door het hele lichaam schreeuwen naar de hersenen, meer energie nu!”

Eerlijk gezegd was het één post waar ik naliet om veel van de onderzoeksbronnen aan te geven waarop de post werd gegenereerd en dat is natuurlijk het Minnesota Starvation Experiment. De biologische mechanismen die betrokken zijn bij hoe de cellen in ons lichaam de behoefte aan extra energie communiceren, zijn nogal complex, maar ik zal proberen een toegankelijkere versie over te brengen.

In vereenvoudigde termen uitgelegd, kunnen verschillende hormonen, waaronder leptine en adiponectine, AMPK activeren (adenosine monofosfaat-geactiveerde proteïne kinase) en dat reguleert op zijn beurt metabole keuzes tussen anabolisme (resulterend in het opbouwen van weefsel) en katabolisme (resulterend in het afbreken van weefsel).
Dezezelfde hormonen werken ook op de hersenen en hebben specifiek een wisselwerking met de hypothalamus, die verantwoordelijk is voor het identificeren of de energiebalans door het heel lichaam aanwezig of afwezig is. Leptine en adiponectine, evenals resistine en verschillende andere, worden allemaal gegenereerd door vetcellen in ons lichaam.
In ons huidige begrip van de cyclus van deze adipocytokines (aangezien deze door vet gegenereerde hormonen als een groep worden genoemd), worden hun serumniveaus beïnvloed door beperking van de energie-inname (zelfs voordat katabolisme optreedt); ze ‘informeren’ de hypothalamus over een energietekort; en ze activeren AMPK om het proces van katabolisme van bestaand lichaamsweefsel (bestaande uit cellen uiteraard) te starten om energie vrij te maken om doorlopende biologische functies te ondersteunen. Fascinerend genoeg is een van de redenen dat eetstoornispatiënten vaak geen tekort blijken te hebben in mineralen en vitamines, is misschien niet te wijten aan hun zware gebruik van vitamine- en mineralensupplementen, maar eerder aan de afgifte van deze mineralen en vitamines door katabolisme van hun eigen lichaamsweefsel.
Vanuit een wetenschappelijk standpunt is het natuurlijk duidelijk, “cellen schreeuwen niet”, zoals ik dichterlijk in Extreme honger I heb gezegd. Katabolisme (de vernietiging van cellen en weefsel) geeft echter de energie vrij die nodig is om te proberen de daling in serum adipocytokine niveaus te remediëren terwijl tegelijkertijd die niveaus voor de hypothalamus signaleren dat energie-inname een noodzaak is om het proces van katabolisme om te keren.
Wanneer je het woord “katabolisme” ziet, kun je denken aan kannibalisatie van je eigen wezen. In die context voel ik me vrij om een poëtische licentie te nemen door die ervaring te beschrijven als een waarin je cellen inderdaad kunnen schreeuwen, als ze zouden kunnen.
Het is nogal voor de hand liggend om erop te wijzen dat in de nasleep van de uithongering het katabolisme (afbraak van weefsel) moet worden omgekeerd met anabolisme (de opbouw van weefsel).
Desondanks wordt het wat gecompliceerder omdat het maagdarmkanaal zijn eigen zenuwstelsel heeft, het enterische zenuwstelsel, en er zijn specifieke peptide-hormonen die door het maagdarmkanaal worden afgegeven als reactie op de aanwezigheid van voedsel: peptide YY, pancreas-polypeptide, glucagon-achtig peptide-1 en oxyntomoduline. En deze peptiden worden allemaal verondersteld te werken als post-prandiale (na een maaltijd) verzadiging (volheid) signalen.
En daarin schuilt de verwarring in de hersenen die honger / volheid / verzadigingsgevoelens bij het herstel van restrictieve eetstoornissen.

Je verstand en je geest
Wanneer iemand energie-gebalanceerd is, lopen de honger-, volheid- en verzadigingsmechanismen allemaal synchroon. Maar na slechts een paar weken (laat staan maanden of jaren) van het kataboliseren van je eigen lichaam, lopen de mechanismen nu asynchroon wanneer je begint de schade ongedaan te maken.
In de eerdere fasen van herstel ervaar je fysieke volheid, zoals geïdentificeerd door je enterische zenuwstelsel, en extreme afwezigheid van verzadiging, zoals ervaren door je centrale zenuwstelsel. En als gevolg daarvan krijg je kortsluiting in je hoofd. Hieronder voorbeelden uit de praktijk hoe de ervaring van honger, volheid en verzadiging omschreven wordt:

“Deze ervaring is voor mij zo verwarrend, omdat ik geen honger, verzadiging
of zelfs misselijkheid met voedsel kan voelen, maar er is niet per se volheid in mijn maag.”

“Soms zat ik na een maaltijd nog niet vol en wilde ik een twee keer opscheppen. Het    opwarmen duurde 10 minuten en tegen de tijd dat ik met dat tweede bord ging zitten, dacht ik: “eigenlijk ben ik nu echt vol en ik wil dit niet echt” maar het had me al zoveel gekost om  voor nog een bord te kiezen, dus ik at het gewoon toch.”

“Ik voel zeker enige dwang om “alles op te eten” nu, omdat ik bang ben om tekort te krijgen   en ben nog steeds in meerdere of mindere mate geobsedeerd door voedsel. Ik ben me ook heel erg bewust van mijn honger. Het is raar dat ik me serieus niet meer kan herinneren hoe ik heb gegeten voordat ik een eetstoornis kreeg…”

“Ik weet niet precies wat je bedoelt als je zegt dat je het voedsel niet in je maag voelt. Ik denk  dat ik het voedsel in mijn maag voel, en ik voel me absoluut ‘vol’, maar ik voel nog steeds de neiging om ‘alles op te eten”. Soms heb ik het gevoel dat ik het voedsel alleen maar maar naar binnen dwing. Ik weet niet of het een gebrek aan volheid of verzadiging is, maar ik kan  me wel herkennen in het gevoel dat ik me nooit vol voel en toch vol zit.”

“Zelfs dan, als er nog eten op mijn bord lag, dwong ik mezelf bijna om het op te eten, omdat het zo goed gesmaakt had. Ik weet niet zeker wat dit is of wat het betekent … als ik niet  barstensvol zou zitten, zou ik me nog steeds hongerig / onverzadigd voelen.”

“Dag na dag voel ik me nooit 100% tevreden na het eten. Misschien 90% als ik geluk heb, maar er is altijd ruimte voor nog wat. Dus waarom niet gewoon elke keer opnieuw toch nog wat nemen? Omdat ik me zorgen maak… Zorgen dat ik mijn calorieën binnen een te korte tijdsperiode op de dag krijg en dat ik ze meer moet verspreiden; dat ik extra calorieën in moet halen via “junk”-voedsel”.

Voor alle personen uit bovenstaande voorbeeld, hebben de hersenstructuren die verantwoordelijk zijn voor het bewuste denken te maken met een compleet nieuwe ervaring en je kunt duidelijk de diepe strijd zien die het bij iedereen oproept. Biologisch gezien zijn ze allemaal bij vol verstand, maar hersenloos tegelijk (een poëtische manier om de biologie natuurlijk te beschrijven).
En kijk naar de tegenstrijdigheden die resulteren in de poging om deze sensaties te beschrijven! Men voelt volheid in de maag, maar geen verzadiging en toch zal een volgende persoon de tegenovergestelde gewaarwordingen beschrijven.

Je enterische zenuwstelsel ontvangt informatie dat de fysieke aspecten van energieabsorptie op piekniveau zijn, maar het centrale zenuwstelsel blijft informatie ontvangen dat meer anabolisme (opbouw van weefsel) nodig is om terug te keren naar een energie-gebalanceerde toestand.
Probeer niet te verstrikt te raken in de beschrijvingen die je bewuste geest verzint wanneer je door deze fasen van herstel gaat. Eten is jouw taak. De zorgen over of het “normaal”, “emotioneel”, “de maag is aangepast aan meer voedsel” zijn precies dat: angsten. En ik ben er zeker van dat niemand gokt op het wedden tegen de waarschijnlijkheid dat dit ook eetstoornis-gegenereerde angsten zijn!
Als je de behoefte voelt om meer te eten, maakt het niet uit welke beschrijving erop wordt geplaatst, de drang om te eten is fundamenteel gezond en gaat over energierestauratie of anabolisme.
En als je weer je energie-gebalanceerde toestand bereikt, zullen al je hormonen en neurotransmitters dezelfde boodschap tegelijkertijd afgeven, zodat honger, volheid en verzadiging geen vreemde kortsluiting meer veroorzaken in je geest.

Advertenties

Hoeveel Kcal heb ik nodig?!!

2000 calorieën per dag is niet wat een gemiddelde volwassene nodig heeft om haar gezondheid, gewicht en welzijn te behouden. Dat is een ontoereikende dagelijkse energie-inname. Dat is juist. Het is te laag. En als je jonger bent dan 25, dan is het veel te laag.
Oké, laten we hier verder op ingaan. Dit hoofdstuk heette eerst “Heb ik 2500 calorieën nodig?”, en het is een onderwerp waar de meesten als eerste naar zoeken op deze site. Dus ik besloot deze informatie bij te werken om ervoor te zorgen dat er voldoende uitleg is en om dit allemaal hopelijk een beetje logisch te maken.

Restrictieve eetstoornissen
Velen van jullie die hier voor de eerste keer komen, zijn misschien nooit de term restrictief eetstoornisspectrum tegengekomen en het verwijst niet naar alleen anorexia. Het omvat: restrictie / reactieve eetcycli, boulimia, orthorexia en anorexia athletica evenals anorexia nervosa.
Terwijl de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Illness (DSM-IV), nu DSM-5 al deze aandoeningen als afzonderlijk identificeert, zijn ze neurobiologisch gezien allemaal dezelfde soort aandoening. Dat is de reden waarom patiënten vaak meerdere facetten van de aandoening tegelijkertijd uiten, of in de loop van de tijd ook van het ene facet naar het andere gaan.
Het restrictieve eetstoornisspectrum is een breed spectrum en iets minder dan een derde van onze bevolking verblijft ergens in dat spectrum. Het is een levenslange chronische neurobiologische aandoening en het heeft twee toestanden: actief en remissie.
Je kunt niet worden ‘genezen’ van deze aandoening als deze eenmaal is geactiveerd, maar je kunt wel een robuuste en vaak permanente remissie bereiken.
Voor degenen die misschien een beetje verrast zijn door het idee dat een derde van onze populatie deze aandoening heeft, zal ik verwijzen naar tekst in mijn hoofdstuk “Over” op deze site:

“Wanneer restrictief eetgedrag breder wordt onderzocht en geanalyseerd, stijgt de incidentie tot 27%. 35% van al diegenen die op dieet zijn, gaan naar pathologische niveaus van diëten en een kwart van die pathologische lijners ontwikkelt klinische eetstoornissen. Gezien het feit dat ergens tussen de 84 en 93% van alle meisjes op de leeftijd van veertien jaar een dieet heeft gevolgd, ontwikkelt slechts 1 op de 3 meisjes caloriebeperkende pathologieën. ”

Dit zijn genetisch bepaalde aandoeningen, maar de aandoening kan inactief zijn. De meest voorkomende trigger voor het activeren van de aandoening is een dieet of een beperking van de kcal-inname. Ziekte, trauma en andere belangrijke stressfactoren kunnen de aandoening echter ook activeren.
De gemiddelde beginleeftijd is ongeveer 11 jaar oud, echter, “kieskeurig eten” en / of gastro-intestinale ziekte in de vroege kinderjaren is sterk gecorreleerd met later begin van beperkende eetstoornissen.

De facetten van restrictief eten: het gaat over het eten.
Iedereen gaat ervan uit dat deze aandoening alleen over anorexia nervosa gaat en de meeste mensen hebben verschillende misverstanden over wat anorexia nervosa is.
De beste manier om deze toestand op dit moment kunnen definiëren is dat voedsel ten onrechte als een bedreiging wordt beschouwd.
De amygdala, een van de emotionele centra in de hersenen die geassocieerd is met bedreigingsidentificatie en de angstreactie, lijkt afwijkingen in functie te hebben voor mensen met een aandoening in het restrictieve eetstoornisspectrum (samen met andere bijbehorende hersenstructuren), volgens het gepubliceerde onderzoek van Walter Kaye, Janice Russell en hun collega’s.

Onze voorkeursreactie op elke bedreiging is vermijding. Wanneer voedsel echter bedreigend wordt, heeft de getroffen persoon nu te maken met twee monsterlijke problemen:

1. de sensatie dat voedsel een bedreiging is, is onzinnig voor de bewuste geest en,
2. het is onmogelijk om voedselinname volledig te vermijden omdat we moeten eten om te leven.

Omdat angst voor voedsel verwarrend is voor onze bewuste geest, scant de persoon met deze aandoening de omgeving om zichzelf uit te leggen waarom voedsel een bedreiging is geworden. In de wereld van vandaag is de meest gebruikelijke verklaring dat het voedsel ze vet of ongezond maakt. Een paar honderd jaar geleden was de meer algemene verklaring dat voedsel alleen maar de herstellende werking was voor het aangetaste fysieke lichaam en dat spiritualiteit en het bereiken van een staat van transcendentie en nabijheid tot God het vermijden van voedsel vereiste.
Alleen omdat het bewuste verstand de angst voor voedsel wil verklaren, betekent niet dat de aandoening is verzonnen of veroorzaakt door maatschappelijke invloed. Zonder de genetische aanleg ontwikkeld een persoon geen anorexia alleen omdat onze samenleving zo gefocust is op ongezonde niveaus van dunheid.
Maar het feit dat onze maatschappij ‘dik’ discrimineert en ‘dun’ respecteert, betekent echter wel dat veel meer mensen met de genetische aanleg een beperkende eetstoornis kunnen ontwikkelen, omdat ze de voedselinname zullen beperken om aanvaardbare niveaus van dunheid te bereiken en vervolgens voedsel in hun eigen gedachten als vijand gaan labelen.
De meesten met een actieve restrictieve eetstoornis verbinden niet noodzakelijkerwijs de fysiologische reacties die ze rond eten ervaren met bepaalde dwanghandelingen en het gedrag dat zich uit dat ongemak ontwikkelt.
Wanneer de amygdala informatie van onze zintuigen ontvangt dat er een mogelijk gevaar in de buurt is, genereert het een cascade van fysiologische reacties die kunnen worden samengevat als gewoon onaangenaam. Deze reacties dwingen ons om de stimulus die als een bedreiging is geïdentificeerd, te vermijden.
Dus hoe zit dat met eten? Wat gebeurd er als je eten moet vermijden? Jouw drang om het eten te vermijden gaat over in de sterkere drang om in leven te blijven.
En hier alle facetten van de aandoening gemakkelijk worden uitgelegd:

Anorexia Nervosa
Bij Anorexia nervosa is de beperking van voedselinname duidelijk de meest bekende voorkomende reactie in deze spectrumstoornis. De patiënt eet nog steeds en heeft enorm veel honger, maar creëert zoveel mogelijk afleiding en dwang om het voedsel dat ze moet nemen te minimaliseren. Houd er rekening mee dat eten een massale angstreactie creëert voor iedereen in dit spectrum. En wanneer ik zeg dat ze deze afleidingen “creëert”, is het geen keuze, maar eerder een dwang die wordt aangedreven door het extreme fysieke en emotionele ongemak dat eten bij haar teweegbrengt.

Restrictie / reactieve eetcycli / boulimia
Restrictie / reactieve eetcycli houden in dat de patiënt moet wachten tot de honger haar fysiek overvalt. Ze kan zelfs uitgebreide rituelen ontwikkelen rond wanneer en hoe ze kan bezwijken aan de honger als een manier om te proberen de angstreactie te verminderen die ze tijdens het eten moet ondergaan. Deze cycli zullen vaak doorgaan naar boulimia nervosa, waar de patiënt de angstrespons na het reactieve eten moet ontladen met compensatoir restrictief gedrag (misbruik van diuretica, laxeermiddelen en braken).

Orthorexia Nervosa
Orthorexia Nervosa is de toepassing van angst-modulerend gedrag dat obsessieve-compulsiviteit nabootst. Door alleen voedingsmiddelen te eten die als ‘clean’ of gezond worden beschouwd, probeert de patiënt de angst voor voedsel te verminderen door zichzelf ervan te overtuigen dat het voedsel geen bedreiging voor haar is zolang het het juiste voedsel is, in de juiste hoeveelheden gegeten wordt en op de juiste tijden.

Anorexia Athletica
Anorexia Athletica is ook een veel voorkomende angstmodulerende reeks van gedragingen waarbij de consumptie van voedsel als minder bedreigend kan worden beschouwd als alle energie die werd geconsumeerd, tijdens het sporten is ‘verbrand’.

Functionele hypothalamische amenorroe is een synoniem voor wat vaak de “vrouwelijke atleet triade” wordt genoemd: ontoereikende en onjuist getimede energie-inname in combinatie met amenorroe of oligomenorroe (afwezigheid of onregelmatige menstruatie) en verminderde botmineraaldichtheid. Het is het gevolg van anorexia athletica. Daarom zijn hierbij dezelfde herstelrichtlijnen van toepassing zoals op elk ander facet van hetzelfde restrictieve spectrum van eetstoornissen.

Velen van jullie zijn waarschijnlijk al ervaren in de wereld van eetstoornissen, hebben al verschillende herstelpogingen doorstaan, op eigen kracht of door verschillende klinische en poliklinische hulpinstanties. De reden waarom velen van jullie bij dit blogbericht terechtkomen, meestal via andere sites, is waarschijnlijk omdat iemand heeft gezegd dat je veel energie nodig hebt om je gewicht te herstellen, je gezondheid te herstellen en een krachtige remissie van een restrictieve eetstoornis te bereiken ( het maakt niet uit welk facet(en) op dit moment domineren).

Belangrijke Medische Disclaimer
Het is belangrijk om tijdens het herstel van een restrictieve eetstoornis onder toezicht van medische professionals te staan.
Wanneer je tot 1000 of minder kcal per dag hebt beperkt, of als je hebt gebraakt, diuretica en/of laxeermiddelen hebt gebruikt, moet je de kcal-intanke voor jouw leeftijd / lengte / geslacht langzaam verhogen. Dat vereist gewoonlijk een ophoging van 200 tot 250 kcal om de 2 tot 3 dagen totdat je elke dag 2000 bereikt. Op dat moment kun je naar je uiteindelijke kcalintake springen (2500-3500 afhankelijk van leeftijd, geslacht en lengte).
Omdat de elektrolytenhuishouding uit balans kan zijn bij verhongering, heeft het ophogen van de intake naar de normale niveaus medische risico’s die ermee samenhangen. Het refeedingsyndroom is een levensbedreigende, maar volledig te behandelen aandoening tijdens deze eerste fase van herstel, zolang je onmiddellijk medische interventie krijgt.
Als je op enig moment in de vroege fase van het herstel duizelig bent, licht in het hoofd, koortsig, moet braken, ernstige zwelling van de handen of voeten en / of rillingen en zweten ervaart, moet u onmiddellijk hulpdiensten inschakelen.
En onthoud dat, terwijl de richtlijnen om remissie van een restrictieve eetstoornis te bereiken, vanuit wetenschappelijk gezichtspunt onderbouwd zijn, ze niet als medisch advies moeten worden opgevat, noch op enige manier de noodzaak vervangen van medisch toezicht en inbreng als u probeert te herstellen van een restrictieve eetstoornis.

2500-3500 kcal per dag. Ja echt.
Het is verreweg een van de meest gestelde vragen die mij worden gesteld: “Heb ik zoveel calorieën nodig om te herstellen?” Het snelle antwoord is altijd: “Ja”.
Het is begrijpelijk dat men denkt dat de kcal-richtlijnen aangepast zouden moeten worden aan hoe lang je een eetstoornis hebt, of je wel/geen of in meer/minder mate ondergewicht hebt, etc. Of dat energietekorten door overmatige lichaamsbeweging of restrictieve cycli (met perioden van zogenaamde eetbuien) minder onschuldiger zijn en daardoor bij herstel minder energie-inname vereisen om de schade te herstellen. Maar zo werkt het niet.
De ernst van ondervoeding beïnvloed het herstel enigszins, maar alleen met betrekking tot de tijd die nodig is om te herstellen.

Waarschijnlijk weten de meesten van jullie dat de klinische marker voor actieve anorexia een body mass index (BMI) van 17,5 of minder is. Dit is echter misleidend, omdat terwijl het zogenaamde gezonde BMI-bereik 18,5-25 is, dit niet betekent dat een enkel individu in dat gehele bereik een gezond gewicht heeft. We hebben allemaal een specifiek optimaal setpointgewicht.

Ik leg het meestal zo uit:
Als ik twee vrouwen van dezelfde lengte neem, waarvan de één een natuurlijk BMI 24 heeft en de andere een natuurlijk BMI 21, dan is dit wat er gebeurt als ze allebei de calorieën beperken:

• De vrouw met een natuurlijk BMI 24 dieet tot BMI 20. Technisch zit ze nog steeds in het gezonde gewichtsbereik en krijgt ze complimenten over haar dieetinspanningen.
• De vrouw met een natuurlijk BMI 21 dieet tot BMI 17. Mensen maken zich grote zorgen.

Wie van hen heeft een restrictieve eetstoornis? Allebei.
Beide vrouwen hebben dezelfde fysiologische schade en beide hebben interventie nodig om te herstellen en toch zal er waarschijnlijk slechts één worden geïdentificeerd als iemand die een probleem heeft.

Wat als je al gewichtshersteld bent?
Veel mensen die deze vraag stellen, hebben hun gewicht teruggewonnen door ergens tussen 1800-2200 calorieën per dag te consumeren in plaats van de voorgestelde minima die bij de minniemaud worden gegeven.  Velen blijven zich echter extreem hongerig voelen, lijden aan aanhoudende symptomen van energietekorten (koud, vermoeid, broos haar en nagels, onregelmatige of afwezige menstruatiecyclus enz.) Daarnaast blijft restrictief gedrag een primaire drijfveer in hun dagelijks leven.

Het antwoord? Precies, eet volgens de minimale richtlijnen tot het aankomen vanzelf stopt (ja, dat doet het), en de symptomen van energieuitputting verdwijnen en menstruatiecycli terugkeren (indien van toepassing).
Tijdens herstel van een restrictieve eetstoornis is het wel mogelijk om aan te komen in gewicht met 1600-2200 calorieën per dag. Maar dit komt omdat de stofwisseling – het metabolisme, zo onderdrukt is, en zich op die manier ook niet kan herstellen .

Het lichaam benaderd herstel als volgt:

1. Onderdrukt alles in het lichaam en gebruikt de energie voornamelijk om het herstel van cellulaire schade aan te pakken (veroorzaakt aanvankelijk opzwelling en waterretentie veroorzaken) en de rest gaat naar de vetopslagplaatsen (meestal onevenredig rond de middel; om vitale organen te isoleren);
2. Het lichaam is in de veronderstelling dat er nog voldoende energie binnenkomt, waardoor het schade op de lange termijn (botdichtheid etc.) kan aanpakken, de metabolische snelheden kan opvoeren en biologische functies weer kan activeren.
3. Ervan uitgaande dat er elke dag voldoende energie binnenkomt, activeert het lichaam het normale neuro-endocriene systeem weer en verhoogd het de stofwisselingssnelheid naar weer een optimaal niveau.

Het is heel gemakkelijk om vast komen te zitten in de eerste en tweede fase van herstel omdat de natuurlijke neiging is om aan te nemen dat als je op een BMI 20 (in sommige behandelsettingen zelf BMI 19), je dan bent hersteld maar de kcal-intake weer moet afbouwen omdat je bang bent om te zwaar te worden.
Hoewel dat een begrijpelijke neiging kan zijn die wordt gegenereerd door bezorgdheid over eetstoornissen, is het een valse opvatting.
Herstel is niet het tegenovergestelde proces van een dieet. Met een dieet creëer je een calorie tekort, waar je lichaam zich op moet aanpassen om te overleven door energiereserves in vet, botten, spieren en belangrijke organen te gebruiken. Maar met herstel moet je niet alleen in voldoende energie voorzien om vetweefsel aan te vullen, maar is er zelfs nog meer energie nodig om de alomtegenwoordige fysiologische schade te keren.
Wanneer je elke dag betrouwbaar de minimale calorieën eet (vaak veel meer dan wanneer je daar zin in hebt), loop je niet vast in een quasi-herstelde toestand die meestal leidt tot een terugval of een verschuiving van anorexia naar restrictief / reactief eetcycli, boulimia of anorexia athletica.
Je kunt op elk moment van je herstel de minimale richtlijnen toepassen.
Als je al BMI 21-24 hebt, maar je menstruatie nog niet is teruggekeerd, verhoog dan de calorieën. Je zult niet blijven aankomen en aankomen. Je hebt meer energie nodig om het neuroendocriene systeem en de metabolische snelheid te normaliseren.
Als je eenmaal het optimale setpointgewicht van je lichaam hebt bereikt, dan is het metabolisme genormaliseerd en dat betekent dat de extra energie die je nam voor gewichtstoename en -herstel nu naar de gebruikelijke dagelijkse functies gaat, die helemaal niet plaatsvonden vanaf het moment dat je voor het in de kcal-restricties hebt toegepast.
Je komt aan op de minimale kcal-intake en dan blijf je aardig dichtbij diezelfde hoeveelheid. Schokkend, maar waar.
De feiten
Ik verwacht dat velen van jullie populaire mediaverhalen hebben gezien over hoe we allemaal een derde meer calorieën eten dan we denken dat we doen en waardoor het verhaal tot leven is gekomen door te suggereren dat dit is waarom we allemaal ‘zwaarlijvig’ worden.

“We liegen over wat we eten”. Ja, gezondheidsonderzoek na gezondheidsonderzoek rapporteren volwassen vrouwen gemiddeld iets minder dan 2000 calorieën per dag en mannen ongeveer 2500 calorieën per dag.
En toch, wanneer we de inname in laboratoriumomgevingen daadwerkelijk meten in plaats van te vertrouwen op zelf gegenereerde eetdagboeken of enquêteantwoorden, dan blijkt dat we ongeveer een kwart tot een derde meer eten dan de enquêtes suggereren dat we eten.

“De meting van de voedingsinname door zelfrapportage speelt al decennia lang een centrale rol in de voedingswetenschap. Onlangs is de tweevoudig gelabelde watermethode gevalideerd voor het meten van het totale energieverbruik van in vrijheid levende proefpersonen, en deze methode kan dienen als een referentie voor het valideren van de nauwkeurigheid van zelfgerapporteerde energie-inname. Dergelijke vergelijkingen zijn gemaakt in negen recente studies en er is een aanzienlijke onnauwkeurigheid in zelfrapportages van energie-inname gedocumenteerd. De gerapporteerde innames zijn meestal lager dan het verbruik en zijn daarom vaak een onderschatting van de werkelijke gebruikelijke energie-inname. Omdat de mate van onderrapportage toeneemt met de inname, wordt gespeculeerd dat personen de neiging hebben om innames te melden die dichter bij de waargenomen normen liggen dan bij de feitelijke inname. “

“Sociale wenselijkheid en sociale acceptatie verdraaien schattingen van energie-inname van gestructureerde vragenlijsten, op een manier die lijkt te variëren naar opleidingsstatus.”

Als we de door JR Hebert en zijn collega’s beoordeelde onderzoeken gemiddeld nemen, eten mensen gemiddeld 25% meer dan ze denken te doen (of rapporteren dat ze dat doen). Zoals de meeste volwassen vrouwen zeggen dat ze net 2000 kilo / dag te eten krijgen, eten ze gemiddeld 2500 kcal / dag om hun gezondheid en gewicht te behouden.
Maar het feit dat we veel meer eten dan we zeggen, heeft geen enkele relatie met ‘obesitas’. Het correleert alleen wetenschappelijk met het feit dat onze werkelijke innames een stabiel optimaal setpoint handhaven.

Leeftijd onder de 25 jaar
Ik wil ingaan op het feit dat de onderzoeken die aangeven wat tieners en jongvolwassenen daadwerkelijk nodig hebben vanuit het oogpunt van totale energie-uitgaven en wat ze daadwerkelijk consumeren, bijzonder zorgwekkend zijn en seksegerelateerde verschillen aanwezig zijn.
In zelfrapportages die de basis vormen voor calorierichtlijnen over de hele wereld, melden meisjes tussen de 12 en 25 jaar dat ze 2000 calorieën per dag eten. Jongens in dezelfde leeftijdscategorie zeggen dat ze gemiddeld 2800 calorieën per dag eten.
Gezien het feit dat het ontwikkelingsproces in die leeftijdscategorie verschillend en toch gelijkwaardig is voor beide geslachten, hoe kunnen vrouwen in zelfrapportages suggereren dat ze precies consumeren wat volwassen vrouwen zeggen dat ze consumeren, terwijl mannen op zijn minst suggereren dat ze per dag 300 calorieën meer consumeren dan wat hun volwassen tegenhangers zeggen dat ze consumeren?
Nog zorgwekkender is dat er geen wetenschappelijke proeven blijken te zijn die specifiek aangeven welk gewichtstabiele niet-restrictieve adolescente en jongvolwassen vrouwen daadwerkelijk consumeren. Daarom zul je aanbevelingen vinden dat tienermeisjes 2000 calorieën per dag eten, simpelweg omdat zelfrapportages en enquêtes suggereren dat dat is wat ze eten.

“De afschuwelijke waarheid is dat meer dan de helft van de tienermeisjes niet genoeg eet voor gezondheid, energie en kracht. Ze eten niet genoeg om zich goed te voelen of er goed uit te zien. 25 procent van de meisjes (de hongerde één-vierde) lopen het grootste risico”.

Vanwege dit gat in gegevens moeten we extrapoleren met behulp van vergelijkende gegevens van ontwikkelende en volwassen mannen om te concluderen dat de feitelijke verschillen in calorie-inname tussen zelfrapportages / enquêtes en de werkelijke inname suggereren dat vrouwen onder de 25 eigenlijk tussen 2800 en 3100 kcal per dag nodig hebben om de gezondheid en het gewicht te behouden.
Dat suggereert dat vrouwen onder de 25 jaar (die niet-restrictief zijn) zich verplicht voelen om hun werkelijke inname met bijna 30% minder te vermelden en dat een zeer groot deel van de vrouwen onder de 25 jaar inderdaad restrictief zijn en 30% minder consumeren dan wat nodig zou zijn om hun gezondheid en ontwikkeling te behouden.

Wat eten we eigenlijk echt?
Zoals je kunt zien, is het tegenwoordig moeilijk om erachter te komen wie wat eet en of wie niet-restrictieve of gemiddelde eters vertegenwoordigen of niet.
Hier zijn de feiten die we, uit onderzoek, nu kunnen opsommen:

• Volwassen vrouwen (leeftijd 25+) eten niet slechts 2000 calorieën per dag. Volwassen mannen (leeftijd 25+) eten niet slechts 2500 calorieën per dag.
• Alle richtlijnen voor calorie-innames die u in de wereld ziet, zijn gebaseerd op zelfrapportages en nationale enquêtes.
• Er is aangetoond dat de gewone onderzoeken onnauwkeurig zijn wanneer wetenschappelijke onderzoeken worden toegepast in laboratoriumomgevingen. In feite lijken enquêtes en zelfrapportages de werkelijke inname te onderschatten met tussen de 25 en 30%.
• Houdt in gedachten dat één bevolkingssubgroep deze enquêtes nooit zal beantwoorden met een onderschatting van de inname: “Mensen met een eetstoornis kennen vaak de calorische waarde van voedingsmiddelen, lezen voedseletiketten obsessief en houden gegevens bij van de voedselinname, waarbij hun dagelijkse calorieën vaak worden overschat.”

Raad eens wat dit betekent voor herstelrichtlijnen?
Voor degenen in herstel zijn, wordt gevraagd om te eten wat echte niet-restrictieve personen in de echte wereld eten, niet wat zij zeggen dat ze eten.
Je komt in herstel door ervoor te zorgen dat je de inname niet beperkt, en dat blijft zo voor de rest van je leven. Hoewel je een periode van extreme honger zult ervaren die veel verder gaat dan de gegeven minimumrichtlijnen, is dat met name omdat je gewicht- en schade moet herstellen. Je extreme honger zal niet blijven bestaan na je herstelinspanning. Maar het niet beperken van de inname is iets dat je de rest van je leven zult doen.

 

Vraag: “Zijn de richtlijnen van de Minniemaud ook in mijn geval van toepassing?”

Ja. De reden dat ze in alle gevallen van toepassing zijn, ongeacht de bijzonderheden van jouw geval, is dat de richtlijnen de gemiddelde inname van mensen zonder eetstoornis weergeven op basis van wetenschappelijke onderzoeken, die de daadwerkelijke voedselinname bevestigen in plaats van te vertrouwen op zelfrapportages en enquêtes.
Met andere woorden, als je minder eet dan de MinnieMaud-richtlijnen die zijn toegewezen als minimum-intake voor jouw leeftijd, lengte en geslacht, dan weet je dat je op een restrictieve manier eet.
Je hebt ongetwijfeld gehoord dat 2000 calorieën is wat een volwassen vrouw per dag zou moeten consumeren. Die richtlijn is echter volledig gebaseerd op zelfrapportages en enquêtes en het bleek veel lager te zijn dan wat vrouwen daadwerkelijk gebruiken wanneer ze zorgvuldig worden gecontroleerd in een gesloten experimentele omgeving.
Problematisch is de overtuiging dat kcal-inname en/of activiteitsniveaus correleren met het begin of behoud van obesitas, volkomen ongeschreven is in wetenschappelijke gegevens.
Als je van mening bent dat uw gezondheid en/of kwaliteit van leven onderhevig zijn aan beperkingen of cycli van restrictief en reactief eten (wat u waarschijnlijk eetbuien noemt), dan wil je misschien je aandacht richten op het toestaan je lichaam tegemoet te komen met voldoende energie die het nodig heeft.

Quasi-herstel

Quasi-herstel is een term die ik heb bedacht om de situatie te beschrijven wanneer een patiënt niet langer actief probeert om minder te eten, af te vallen of een bepaald doel te bereiken, maar elke dag subklinische niveaus van energietekorten blijft creëren in het lichaam.
Een patiënt met een actieve restrictieve eetstoornis doet geen enkele poging om restrictief gedrag te onderdrukken, te vervangen of anderszins om te keren. Restrictieve gedragingen zijn: minder eten dan wat je lichaam nodig heeft, veel bewegen en niet genoeg eten om het tekort aan energie te dekken, in zoverre een beperkt aantal voedingsmiddelen eten (clean eten, paleo, veganistisch, rauw, etc.) dat er een energietekort is, of een beperking van de inname gedurende vele dagen met periodieke aanvallen van reactief eten (en/of compensatiegedrag toepassen zoals braken, misbruik van laxeermiddelen of diuretica, geneesmiddelen op recept of alcohol, specifiek bedoeld om de energie-inname te verminderen/compenseren).
Een patiënt in quasi-herstel heeft het compenserend gedrag in frequentie verlaagd of is ermee gestopt (het braken, de extreme inspanning, misbruik van laxantia en diuretica, etc.). Hij of zij zal ook de voedselinname hebben verhoogd. Voor veel niet-wetenschappelijke behandelingsprogramma’s voor eetstoornissen worden deze kenmerken feitelijk beschouwd als een proces van volledig herstel. De patiënt is in staat om het gewicht te herstellen en zodra dat gewicht binnen 85% tot 90% van een verwacht gewicht ligt, zal de behandeling er vaak verder op gericht worden om deze toestand te handhaven, terwijl het herstel eigenlijk nog niet zijn optimale toestand heeft bereikt.
Een vrouw die probeert te herstellen van een eetstoornis en bijvoorbeeld 2200 calorieën per dag eet, bevindt zich in een toestand van quasi-herstel. Ze zal het gewicht herstellen, maar geen schade herstellen. Haar metabolisme zal onderdrukt blijven omdat er niet genoeg energie binnenkomt om het energietekort in haar lichaam op te heffen en de schade te herstellen zodat alle biologische functies weer in een optimale staat kunnen functioneren.
Een vrouw (zonder eetstoornis) heeft gemiddeld 3000 calorieën per dag nodig om haar gewicht en gezondheid te behouden. Een vrouw  in herstel van een eetstoornis heeft vaak meer dan 3000 per dag nodig om daadwerkelijk terug te keren naar een optimale staat van remissie van de eetstoornis.
Hoe langer een patiënt in een quasi-herstelde toestand blijft, hoe efficiënter haar lichaam zal worden in het stoppen van niet-essentiële biologische functies om te proberen het katabolisme te minimaliseren (cellen vernietigen om energie in de bloedbaan af te geven), om zo het energietekort op te vullen. De metabole efficiëntie van iedereen varieert, maar het is niet ongebruikelijk dat een patiënt (na 20 jaar in een quasi-herstelde toestand) merkt dat ze aankomt terwijl ze 1800 calorieën per dag eet. Dat is geen teken dat ze nog meer moet bezuinigen op haar energie-inname, maar eerder dat ze haar inname moet verhogen om het lichaam de mogelijkheid te geven om alle remmen los te laten gaan van alle biologische functies die onderdrukt moesten worden om te kunnen blijven functioneren in een toestand van het energietekort.
Vet is het grootste hormoon producerende orgaan in het lichaam. Het is geen opslageenheid. Onder stress (energietekorten zijn stressvol voor ons lichaam) komen stresshormonen vrij en terwijl ze waardevol zijn voor de overleving op korte termijn, veroorzaken ze schade wanneer ze persistenter en maanden- en jarenlang voortbestaan. Dat je ‘vetorgaan’ groter wordt als je onder stress staat, is niet omdat je “een lui dik varken bent dat meer moet bewegen en minder moet eten”, zoals je eetstoornis je waarschijnlijk wijs zal maken, maar je ‘vetorgaan’ moet groter worden om meer hormonen te produceren om enigszins balans te behouden binnen een verslechterde metabolische toestand in het lichaam.
Om een lichaam zijn natuurlijke optimale setpointgewicht te laten behouden, moet het ook in zijn optimale metabole toestand zijn. Voor een patiënt met een eetstoornis moet hij of zij, om tot die staat te komen, alle restricties van het eten loslaten en rust nemen, zodat het lichaam niet alleen het gewicht kan herstellen, maar ook schade kan herstellen en terug kan keren naar een optimaal gezonde toestand.
“Quasi-herstel” betekent niet dat het automatisch slecht is. Het is een relatief betere toestand  voor het lichaam dan een actieve beperking. Fysieke schade is echter aan de gang en neemt nog steeds toe, tenzij en totdat een patiënt besluit voldoende energie te leveren om schade te herstellen en terug te keren naar een optimale toestand.

Extreme honger

Extreme honger is een veelvoorkomende ervaring voor bijna iedereen die in herstel is van elke vorm van een restrictieve eetstoornis. Naast de aanwezigheid van oedeem, is extreme honger één van de meest angst oproepende elementen van herstel. Het kan op elk moment tijdens het herstelproces gebeuren en varieert voor iedereen hoe lang het duurt.

Extreme honger:

1. Begint op de eerste dag
2. Begint na een paar dagen of weken
3. Gebeurd niet
4. Duurt 6 – 12 maanden onderbroken
5. Komt op en verdwijnt met tussenpozen
6. Het komt op richting het einde van het herstelgewicht
7. Ontploft als een brandslang van begin tot eind

Als ik enige ontbrekende variatie in de bovenstaande 7 punten heb gemist, kan ik je verzekeren dat het nog steeds volkomen normaal is.
Gedurende deze periodes heb je zeer veel behoefte aan meer dan 2500 – 3500 kcal per dag, het kan zelfs gebeuren dat je tussen de 6000 – 10.000 kcal consumeert op één dag. Voor bijna iedereen binnen het restrictieve eetstoornis spectrum veroorzaakt dit paniek en komen vast te zitten in de onjuiste gedachten van “controle verlies” en “over-eten” (binging).
Restrictie is de vijand. Als extreme honger aanslaat, verplicht jezelf dan om nooit minder dan de minimale aanbevolen richtlijnen te eten, op welke dag dan ook en ongeacht wat je de dag ervoor hebt gegeten.  Het is de restrictie die je naar een terugval zal trekken, niet de extreme honger zelf. Enkele patiënten (een heel klein aantal) ervaren geen extreme honger en gaan gestaag door het proces op de minimale vereiste intake, plus desgewenst een paar honderd extra kcal hier en daar. De overgrote meerderheid treffen de extreme honger.
Het is een unieke ervaring, want vaak probeert het spijsverteringssignaal  gelijke tred te houden met de vraag naar energie. Velen omschrijven het als “ik heb geen honger, maar ik heb honger”.
Voor mensen zonder eetstoornis zijn de meeste complexe signalen (afkomstig van zowel de spijsvertering als van alle andere delen van het lichaam) overeenstemmend aan elkaar. De fysieke volheid van het spijsverteringsstelsel valt samen met de veel meer diepzinnige en complexe verzadiging die door de lichaamscellen ervaren wordt.
De signalen die door de hersenen ontvangen worden dat  het spijsverteringskanaal niet meer voedsel aankan, is het beste te omschrijven als het gevoel van “volheid”.
De signalen die door de hersenen ontvangen worden of er voldoende energie door het hele lichaam aanwezig is, is het gevoel van “verzadiging” en brengt ook een emotionele reactie met zich mee, die het neurale patroon versterkt en actie vereisen.

Bij eetstoornispatiënten is het spijsverteringsstelsel vaak enigszins verslonken, wat zich uit op verschillende manieren:

• Gasteoparese (een vertraagde maagleging, een overlevingsmechanisme waarmee de maag de ledigingstijd naar de dunne darm verdubbelt/vertraagt. Dit betekend dat voedsel langer in de maag blijft, om de dunne darm de weinige energie zo optimaal mogelijk te kunnen benutten
• De enzym-producerende organen werken op halve snelheid (wederom om de energie te besparen)
• De goede bacteriën in de dikke darm zijn sterk in aantal afgenomen door onvoldoende energie.

Zodra je begint met het eten van de aanbevolen minimale richtlijnen, heeft het spijsverteringsstelsel nogal wat in te halen. En als dat samenvalt met de lichaamscellen die om een enorme hoeveelheid energie vragen om schade te herstellen, dan eindigt dit in het ervaren van volheid en honger tegelijk, wat natuurlijk erg verontrustend is. Het spijsverteringsstelsel doet eigenlijk verwoede pogingen om berichten naar de hersenen te sturen met:  “ik ga zo snel als ik kan hier!”, terwijl alle lichaamscellen naar de hersenen schreeuwen: “meer energie, nu!”.
 
Reageer altijd op die honger, sta nooit een restrictie toe om in terug te kruipen. Het omgaan met een spijsvertering die nog altijd bezig is om op snelheid te komen, vraagt om vooral veel kcal-rijke voedingsmiddelen. Fastfood opties zijn eigenlijk heel geschikt voor deze fase, maar neem tussendoor voortdurend noten en zaden en eet heel veel kleine maaltijden om de spijsvertering te helpen weer normaal te gaan functioneren.

Ter samenvatting: je kunt te maken krijgen  met extree honger. Als dat gebeurd moet je voorbereid zijn en jezelf herinneren aan de volgende feiten:

• Het eten van 6000 – 10.000 kcal per dag is echt niet voor altijd. Er bestaat geen concept die zegt dat je moet wennen aan deze hoeveelheden en ook geen concept die zegt dat je niet in staat bent om te stoppen.
• Als je lichaam extreme honger aangeeft, heeft je lichaam de energie echt, echt nodig!

Zet je lichaam weer in elkaar
Een dagelijkse dosis slijtage wordt in het menselijk lichaam elke dag op natuurlijke wijze gerepareerd. Laten we het voorbeeld nemen van een gestikte zoom op een rok. Overdag is de zoom volledig gestikt, maar aan het eind van de dag blijken er 5 steken van de zoom weer losgeraakt te zijn en moeten die nacht weer vast gestikt worden.
Na een paar maanden van restrictief gedrag, van welke aan dan ook, is de zoom overal afgerafeld. Overal ontbreken steken en zijn er lange losse draden die gemakkelijk vast blijven haken en de zoom zo verder ontrafelen.
Uiteindelijk besluit de eigenaar van de rok om de draad er helemaal uit te halen en de hele rotzooi te maken. Maar ze draagt de rok nog wel elke dag en de 5 losse steken moeten nog wel altijd elke avond herstel worden. Als ze alleen genoeg draad gebruikt voor het herstellen van de gebruikelijke 5 steken, wordt de zoom natuurlijk nooit helemaal hersteld en zal op den duur verder verslechteren. Oftewel, proberen met 2200 kcal je lichaam te laten “herstellen” van een eetstoornis. Als ze meer draad gebruikt, kan ze ook andere losse steken maken. Oftewel, iedere dag de aanbevolen richtlijnen eten om te herstellen van een eetstoornis. Als ze nóg meer draad gebruikt, kan ze zelfs alle plekken maken weer veel losse draden zitten die de hele zoom kunnen ontrafelen, oftewel, de extreme honger. Omdat de vrouw uit de gelijkenis bij wijze van spreken het lichaam aan het naaien is, en we de zoom die herstel nodig heeft niet kunnen zien, gaan we gewoon mee met de vraag naar nieuw draad zodra dat nodig is.

De natuur verafschuwt een vacuüm – Aristoteles
Extreme honger ontstaat omdat je lichaam niet alleen de noodzaak van gewichtherstel naar een optimaal set-point aanpakt, maar heeft ook veel fysieke schade te herstellen. Schade die optreedt als gevolg van de tekorten binnen het ecosysteem – het lichaam dus.
Als je je energie-inname beperkt en/of energietekorten maakt door (extreme) lichaamsbeweging en inspanning, doet het lichaam twee dingen als reactie op het vacuüm wat je gecreëerd hebt:

1. Het stopt/vertraagd zoveel mogelijk biologische processen om energie te besparen.
2. Gebruikt energie van vetweefsels, botten, spieren, organen en zenuwen om de leegte te vullen.

Een andere vergelijking
ik zal nog een vergelijking geven waarom extreme honger zinvol is in een herstellende context en waarom je er beter aan doet erop te reageren dan het te negeren.
Tijdens de restrictie, beschadig je in wezen de kerncentrale en steel je grondstoffen. Als je de grondstoffen gewoon aanvult, is dat niet goed genoeg. Je moet ook extra materiaal en reparateurs aanleveren om de schade aan de kerncentrale te kunnen herstellen, omdat anders de grondstoffen nog altijd niet doeltreffend kunnen worden omgezet in energie. Bovendien moet tijdens de hele reparatieprocedure de kerncentrale tot op zekere hoogte nog gewoon aan de slag blijven. Dat is waarom extreme honger inslaat.
 Denk aan extreme honger als het inhuren van een bemanning van 25 reparateurs om beschadigde apparatuur te repareren, terwijl de fabriek de stad nog steeds voorziet van dezelfde basisbehoefte aan energie. Denk aan het negeren van extreme honger als het erop aandringen bij slecht één persoon om alle beschadigde apparatuur te repareren, terwijl de fabriek de fabriek de stad nog steeds voorziet van dezelfde basisbehoefte aan energie. Die ene persoon klaagt verbittert dat alles wat hem lukt om gedaan te krijgen, is het vaststellen van die ene defecte bout in een machine. Als de fabriek ondertussen gewoon doorgaat met de stad te voorzien van elektriciteit, blijft de bout defect en komt de reparateur niet toe aan alle andere problemen.
 Uiteraard is het verstrekken van energie aan de stad niet onderhandelbaar. We kunnen de stad niet zonder energie laten zitten, net zoals je jezelf niet zonder energie kunt laten zitten. Het lichaam moet door.

Wat betreft extreme honger kom ik met zoveel mogelijk verschillende gelijkenissen als ik kan, om de reden achter de extreme honger op vrijwel iedereen over te brengen, en waarom het essentieel is om op de vraag naar energie te reageren. Alles om uiteindelijk een robuust en compleet herstel te bereiken!

Bron: vertaling van youreatopia 

Het Minnesota Starvation Experiment en Eetstoornissen

De MinnieMaud methode is onder andere gebaseerd op de wetenschappelijke gegevens van het Minnesota Starvation Experiment. Hieronder een ‘kleine’ uitleg over dit experiment en de raakvlakken/overeenkomsten met restrictieve eetstoornissen. 
De uitleg is een vertaling van het artikel Minnesota starvation experiment and eating disorders op de website van Followtheintuition

“De eerste keer dat ik over het Minnesota Starvation Experiment (MSE) las, was ik verbaasd om te zien hoeveel overeenkomsten de deelnemers ervaarden met betrekking tot eetstoornissen. Dit experiment is één van de beste voorbeelden die aantoont wat er gebeurd als we onze voedingsinname beperken en hoe ons lichaam reageert op verhongering.

Gedurende de Tweede Wereldoorlog zijn veel mensen niet alleen gestorven door bommen en kogels, maar vooral door uithongering.  In Minneapolis Minnesota wilde Dr Ancel Keys de slachtoffers van uithongering helpen en voerde een experiment uit om meer te weten te komen over de fysiologie van uithongering, over het hoe en wat de beste manier zou zijn om te herstellen van uithongering. Het achterhalen van de  beste revalidatiemethoden die aan de gezondheid van de hele bevolking zou kunnen bijdragen.

De opzet van de studie was simpel: een aantal vrijwillige deelnemers te laten verhongeren en vervolgens te hervoeden. Om dit in een gecontroleerde wetenschappelijke manier te bewerkstelligen stelde hij een 1 jaar durende studie voor, opgedeeld in drie fasen:

1. Een controleperiode van drie maanden waarin de voedselinname van de deelnemers zou worden gestandaardiseerd
2. Een uithongeringperiode gedurende zes maanden
3. Een herstelperiode van 3 maanden.

Keys selecteerde 36 fysiek en mentaal sterke mannen uit meer dan 400 vrijwilligers.

Fase I – De Controleperiode
Voor de komende 12 weken – de controleperiode van het experiment – standaardiseerde Keys hun dieet, waarbij ze 3200 kcal per dagen kregen, terwijl ze tegelijkertijd onderheven werden aan een batterij aan testen om gegevens van variabelen te verzamelen zoals de grootte van het hart, het bloedvolume, gehoor, zicht, fitheid, lichaamsvet en zelfs het aantal zaadcellen. Ook moesten de deelnemers een actieve levensstijl handhaven, een bijbaantje in het lab en per week een minimum van 35 km te lopen.

Fase II – De Uithongeringperiode
Na de eerste 12 weken van de controleperiode, verlaagt Keys de Kcal-intake van 3200 naar 1570 per dag. Dit was het begin van de uithongeringsfase en zou 6 maanden in beslag nemen. In de huidige maatschappij is het heel gebruikelijk om iemand 1570 kcal te adviseren om gewicht te verliezen. Sommigen zullen zeggen dat dit een gezonde hoeveelheid kcal is om gewicht te verliezen, en natuurlijk ligt het aantal kcal nog lager bij vrouwen.

“Een patiënt kan kiezen voor een kcal intake van 1000-1200 kcal per dag voor vrouwen, en 1200 – 1500 kcal voor mannen… Ervaring toont aan dat het verloren gewicht meestal weer wordt aangekomen, tenzij een gewichtshandhavingsprogramma voor onbepaalde tijd wordt voortgezet, bestaande uit therapie met betrekking tot dieet, lichamelijke activiteiten en gedragstherapie. Na een zes-maand durend afvalprogramma, dienen de inspanningen om het gewichtsverlies te handhaven precies zo te behouden. Als er meer gewichtsverlies nodig is, kan een andere poging tot gewichtsvermindering worden gedaan. Dit zal verdere aanpassingen aan de voorschriften voor dieet en lichamelijke activiteit vereisen”. [The National Institute of Health]

Wat het bovenstaande citaat in feite zegt, is dat je je kcal-intake naar hetzelfde niveau moet verlagen als die van het MSE en dat wanneer je er niet in slaagt om deze hoeveelheid aan te houden, je het verloren gewicht weer aan zult komen. Dus, verhonger jezelf voor onbepaalde tijd of het zal niet werken, geweldig! Dit is uiterst verontrustend gezien de resultaten die Keys verkregen heeft door zijn deelnemers op die lage hoeveelheid te houden. En houdt er rekening mee dat dit niet eens een volledige verhongering betreft, het is een semi-verhongering.
Minder eten schept niet de noodzaak om lichaamsvet te verbranden. Integendeel, in plaats daarvan creëert minder eten de behoefte van het lichaam om te vertragen. Bij het ontbreken van voldoende energie, maakt ons lichaam gebruik van het catabolisme (vernietiging van de cellen in je lichaam) om te overleven.
In het tijdschrift van de Amerikaanse Medische Associatie (AMA) schreef Dr George L. Thorpe, een arts binnen de AMA zelf, dat minder eten gewicht niet laat verliezen door “selectieve vermindering van obesitas [lichaamsvet], maar door het verspillen van alle lichaamsweefsels. Dus enig verkregen succes zal moeten worden gehandhaafd met chronische ondervoeding”. Het is niet praktisch en zeker niet gezond om onszelf “chronisch ondervoed” te houden, en meestal lukt dit ook niet. In plaats daarvan gaan we jojo’en. En dat is de reden waarom minder eten geen goede aanpak is voor een effectief en langdurig vetverlies.
Wanneer je te weinig eet, jezelf uithongert of een dieet volgt, gaat je lichaam zichzelf letterlijk opeten om energie te krijgen. Om te overleven vernietigt het lichaam je organen, botten en andere lichaamsweefsels. Het neemt niet alleen energie van je vet reserves, zoals velen denken, maar van het hele lichaam. Dat is de reden waarom diëten nooit werken en nooit gezondheids-resultaten zullen opleveren. Zelfs als je overgewicht hebt, heeft je lichaam voldoende voeding nodig om gewicht te kunnen verliezen. Dit zal wat raar op je overkomen als je gewent bent om diëten te volgen, maar dit is wel de manier waarop het werkt. Je kunt je lichaam geen adequate energie ontnemen en tegelijkertijd verwachten dat het meer werk gaat verrichten. Dus zelfs afvallen vereist energie om het op een gezonde manier te laten verlopen. Ja, je kunt je lijf dwingen gewicht te verliezen door minder te eten, maar dit zal niet duurzaam zijn!
               
Maar laten we teruggaan naar de MSE. De aanzienlijke vermindering van kcal had een snel effect op de gezondheid van de mannen. Ze zagen een opmerkelijke daling van kracht en energie. Keys markeerde een verlaging van 21% in hun kracht, gemeten met een rugspier trainingsapparaat. Daarnaast klaagden de mannen ook over kou en vermoeidheid. Ze verloren hun volledige interesse in onderwerpen waar ze voorheen geïnteresseerd in waren, zoals politiek of gebeurtenissen in de wereld. Zelfs seksualiteit en romantiek verloren hun aantrekkingskracht. In plaats daarvan raakten ze plotseling geïnteresseerd in voeding. Sommigen begonnen kookboeken te lezen, obsessief naar foto’s van voedsel te staren en recepten te verzamelen. Dit zijn veelvoorkomende gedragingen die ontstaan als mensen gaan diëten. Plotseling wordt voedsel hun eerste prioriteit.
Als je jezelf restricties oplegt, lijk je er juist meer naar te verlangen. Door de restricties geef je het eigenlijk meer aandacht. Eten is een sterk intuïtief deel van ons leven en voor mensen zonder eetstoornis is eten gewoon een onderdeel van hun natuurlijke instinct. Maar mensen die diëten en restricties in voedsel hanteren, hebben er constant obsessies bij.  Wat te eten, hoeveel, wanneer? Als ik dit als ontbijt eet, wat zal ik dan als lunch eten? Hoe ga ik het klaarmaken? Hoeveel kcal zitten erin en hoeveel vetten? Is het gezond, “clean”, puur? Moet ik het later weer gaan verbranden?
Voortdurende gedachten over voedsel is onvermijdelijk als je jezelf restricties oplegt of het jezelf ontneemt. Hoe meer je probeert controle over eten te houden, hoe meer controle het over jou krijgt! Het is erg interessant dat sommige mannen die voor het experiment geen enkele interesse in voeding hadden, na het experiment waarachtig professionele chef-koks werden!

“Eettijden werden het hoogtepunt van hun dag. Ze raakten geïrriteerd als hun eten niet op precies het juiste tijdstip geserveerd werd, of als ze te lang in de rij moesten wachten op hun eten. Ondanks dat het voedsel vrij zacht van smaak was, smaakte het voor de mannen overheerlijk. Ze talmden naar eten, proefden en genoten van elke hap. Vaak “versoepten” ze hun maaltijden – alles met water mixen zodat het eruitzag alsof het meer was.”

Alle mannen waren erg toegewijd toen ze aan het experiment begonnen en ze wisten dat het voor een goed doel diende – om verhongerde mensen van over de hele wereld te helpen – maar bedrog werd een groot probleem tijdens het experiment.

“Voor één van de mannen, de 24-jarige Franklin Watkins, bleek de stress teveel te zijn. Hij begon levendige en verontrustende dromen te krijgen over kannibalisme, waarin hij het vlees van een oude man at. Tijdens uitstapjes naar de stad (voordat het buddy-systeem toepast was), bedroog hij buitensporig met het verorberen van milkshakes en ijs. Uiteindelijk confronteerde Keys hem hiermee, waarna Watkins in snikken uitbarstte. Daarna werd hij kwaad en dreigde hij Keys te vermoorden en daarna zichzelf van het leven te beroven. Onmiddellijk ontsloeg hij Watkins uit het experiment en stuurde hem naar de psychiatrische afdeling van het universitaire ziekenhuis. Daar, na een paar dagen van een normaal eetpatroon, leek hij weer volkomen normaal te zijn, waarop het ziekenhuis hem ontsloeg.“  

We weten dat gewichtsverlies een goede reden kan hebben (om iemands gezondheid te bevorderen bijvoorbeeld). Maar dat als het aankomt op diëten, kunnen de werkelijke eetlust en hongersignalen uit de hand lopen en onze fysieke en mentale gezondheid er ernstig onder lijden. Meer eten na het volgen van een dieet is een natuurlijk instinct en het is ontzettend moeilijk om onszelf te dwingen minder te eten. Het heeft totaal niks te maken met niet beschikken over zelf-controle of wilskracht. Geen wonder dat 95% van alle diëten onvermijdelijk falen en 99,5% van de mensen die diëten al hun gewicht weer aangekomen zijn na slechts 5 jaar.
Keys kwam er ook achter dat de hartslag van de deelnemers aanzienlijk daalden. Van 55 slagen per minuut naar 35. Dit was het metabolisme wat vertraagde en een signaal dat hun lichaam probeerde kcal vast te houden. Ze hadden ook geen regelmatige stoelgang, ze melden deze ongeveer 1x per week te hebben. Hun bloedvolume daalde 10% en hun hart kromp in grootte. De mannen ontwikkelden oedeem (water retentie). Ze kregen last van opgezwollen enkels, knieën en gezichten – een vreemd fysiek symptoom gezien hun anders zo graatmagere voorkomen.
Bij eetstoornissen komt het vasthouden van vochterg vaak voor en als je start met het herstelproces kan er in je lichaam een aanzienlijke hoeveelheid water vastgehouden worden. Dit is een teken dat je lichaam jou probeert te beschermen en te genezen. Bij het herstellen van een eetstoornis is het normaal om binnen enkele dagen zo’n 4 tot 7 kg aan te komen (is dus vooral water retentie).
Ook was er een vermindering van het BMR (=  basaal metabolisme). BMR is de hoeveelheid energie die het lichaam nodig heeft tijdens rust (dus zonder fysieke activiteit), om normale fysiologische processen uit te kunnen voeren. Het telt voor ongeveer 2/3 van de totale lichamelijke energiebehoefte, niet te vergeten bij wat er verbruikt wordt tijdens fysieke activiteit. Aan het einde van de semi-verhongering, was het BMR van de mannen gedaald tot ongeveer 40% onder normaal. Deze daling, net zoals andere fysieke veranderingen, weerspiegelt het buitensporige vermogen van het lichaam om zich aan te passen aan een lage kcal-inname door de behoefte aan energie te verminderen. Eén van de vrijwilligers omschreef het alsof het was dat zijn “lichaamsvlam zo laag mogelijk brandde om de kostbare brandstof te behouden en toch de levensprocessen te kunnen handhaven”.  Dit is tegelijk een teken van metabolische schade of metabolische aanpassing als reactie op het gebrek aan voedsel.
Andere effecten omvatte duizeligheid, pijnlijke spieren, verminderde coördinatie en rinkels in het gehoor. Wat ook bij alle mannen verscheen, was een verbleking van de oogballen omdat de bloedvezels in hun ogen krompen. Van sommige mannen werd de huid grof en ruig, als gevolg van de verharding van de haarfollikels. Vanuit de mannen zelf gezien was de meest oncomfortabele verandering het gebrek aan lichaamsvet. Het werd moeilijker voor hen om voor langere tijd te zitten omdat hun botten tegen in zitting drukten.
Een ander interessant aspect die tijdens de semi-verhongering bij deze mannen plaatsvond, was hun lichaamsbeleving. Ondanks dat ze extreem mager waren, zelfs graatmager, zagen ze zichzelf niet als te mager. Ze vonden eerder dat alle anderen om hen heen juist te dik waren vergeleken henzelf (lichaamsvervreemding). Ook dit is een veelvoorkomende manier van denken bij eetstoornissen. Het lichaamsbeeld en het idee van een gezond gewicht worden vervormd.

 

Fase III – De Herstelperiode
Na 6 maanden startte de hervoedingsfase. Keys verdeelde de mannen in 4 groepen, die ieder 400, 800, 1200 en 1600 kcal meer kregen dan in de uithongeringsfase. Hij deed dit om te observeren wat de optimale hoeveelheid kcal zou zijn.
Voor de mannen in de laagste kcal-groep werden nauwelijks verbeteringen waargenomen. Ze hadden nog steeds voortdurend honger en vertoonden geen tekenen van herstel. Zelfs nadat ze extra vitaminen en proteïnen toegediend kregen, verbeterde hun situatie niet. Ze hadden gewoon veel meer kcal nodig! Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat een persoon, om te herstellen van uithongering, ongeveer 4000 kcal per dag nodig heeft, om hun kracht opnieuw op te bouwen.
Tijdens het herstel versnelde het metabolisme, degenen die het grootste aantal kcal consumeerden ondervonden de grootste stijging in het BMR. De groep vrijwilligers die gedurende het herstel een relatief kleine vermeerdering in kcal hadden kregen (400 meer dan de hoeveelheid tijdens de semi-uithongering) hadden geen stijging in het BMR. Maar bij degenen die een grotere hoeveelheid voedsel consumeerden, ontstond er een sterke toename van de energie verbrandende metabolische processen. Dit is de reden waarom het reageren op alle honger tijdens herstel zo belangrijk is. Het herstel van je lichaam versneld.
De veranderingen in lichaamsvet en spieren in relatie tot het algehele lichaamsgewicht gedurende de uithongering en herstel van groot belang. Terwijl het gewicht ongeveer 25% daalde, daalde het vetpercentage bijna 70%, en de spieren namen af met ongeveer 40%. Bij de hervoeding was een groter deel van het “nieuwe gewicht” vet; in de achtste maand van het herstel, waren de vrijwilligers op ongeveer 100% van hun originele lichaamsgewicht, maar circa 140% van hun originele percentage lichaamsvet.
Dit is de reden waarom door te diëten je vetpercentages op den duur verhogen. Het is de manier van ons lichaam om ons te beschermen tegen toekomstige tekorten.

“De laatste maaltijd van de studie werd geserveerd op 20 oktober 1945. Daarna waren de mannen vrij om te gaan en te eten wat ze wilden. Keys vroeg echter 12 mannen om in het lab te blijven voor nog eens 8 weken zodat hij ze kon monitoren tijdens een “herstelfase zonder enige restricties”. Ze werden volledig aan hun lot overgelaten, terwijl Keys ze de mannen observeerde terwijl ze gemiddeld meer dan 5000 kcal per dag consumeerden. In sommige gevallen smulden de mannen van ongeveer 11.500 op één dag. De mannen melden nog vele malen een onverzadigbare honger te hebben, ongeacht hoeveel ze aten.

Dit bovenstaande voorbeeld is zo waar bij herstel van eetstoornissen en eigenlijk ook de belangrijkste! Het is nodig om zonder restricties zoveel te eten als je wilt. Tijdens het herstel staat deze onstilbare honger bekent als “extreme honger”.

Hoe voelden de mannen zich over hun aangekomen gewicht tijdens het herstel? De deelnemers die het meest waren aangekomen, waren bezorgd over hun toegenomen traagheid, slapheid en de aanleg van vet die vooral opgeslagen was rond de buik en billen.
Deze klachten zijn hetzelfde als die vele boulimia- en anorexiapatiënten ervaren als zij aankomen. Naast hun kenmerkende angst om aan te komen, geven ze vaak aan zich “vet te voelen”, en zijn ze bang voor het krijgen van een opgezwollen buik. Tijdens de herstelperiode kwamen sommige van de mannen meer aan dan tot het gewicht dat ze voorafgaand aan het experiment hadden. Maar ter zijner tijd raakten ze al dit overmatige gewicht weer kwijt, omdat ze niet weer terugvielen op restricties. Ze kwamen aan naar hun originele gewicht plus ongeveer 10%; wat daarna over een periode van 6 maanden geleidelijk aan weer verminderde. Aan het eind van de opvolgende periode, benaderden ze hun natuurlijke gewicht en vetpercentages van voor het experiment. Dit is de manier waarop het lichaam na verloop van tijd het gewicht en vetpercentage zelf uitbalanceert.
Keys benadrukte de mate waarin wat we eten zowel het lichaam als de geest kunnen veranderen. Maar hij schetste ook een optimistische les uit het experiment. Zijn gegevens onthulden dat het er niet op lijkt dat uithongering enige betekenisvolle, negatieve lange-termijn gevolgen heeft voor de gezondheid. Klaarblijkelijk is het menselijk lichaam door de evolutie heen ontworpen om langere periode zonder voedsel te kunnen weerstaan.
Bijna 60 jaar later, in 2003, waren er nog 19 van de 36 vrijwilligers in leven. Deze overlevenden werden geïnterviewd als een onderdeel van een geschiedkundig project over het experiment. Ze gaven toe nog last te hebben van nasleep van het experiment. Zo werden ze namelijk nog jarenlang achtervolgd door de angst dat voedsel weer bij hen weggehaald zou worden. Maar boven alles, prezen ze allemaal tegelijk het experiment aan als een van de meest belangrijke gebeurtenissen in hun leven.

Conclusie
De conclusie is, dat ik wil benadrukken dat de effecten van restricties en tekorten in ons lichaam inderdaad aanzienlijk en gevaarlijk zijn. Eén van de meest belangrijke feiten om je bij eetstoornissen te realiseren, is dat een langdurig dieet van restricties kunnen leiden tot ernstige fysieke en psychologische complicaties. Bij restricties en tekorten, creëer je alle symptomen van een eetstoornis. Dit is gewoon het effect van uithongering – het tast onze fysieke en mentale gezondheid aan. Ons lichaam begint zich langzaam af te sluiten, zelfs bij een semi-uithongering (zoals we hier konden zien – 1570 kcal per dag). En het is schokwekkend dat dat het aantal kcal is die de meeste “dieet experts” adviseren als een “gezonde hoeveel om af te vallen”. Als we onszelf restricties opleggen, krijgen we ongecontroleerde obsessies met eten, eetbuien en andere abnormale eetgewoonten/gedragingen die we ook zien bij mensen met verschillende soorten eetstoornissen. Daarnaast ontwikkelen we alle veelvoorkomende mentale symptomen van een eetstoornis, omdat een ondervoed brein een niet-functionerend orgaan is. Ons brein kan niet naar behoren werken als we uitgehongerd zijn.
Als we volledig zijn hersteld heeft uithongering dan misschien geen negatieve effecten op ons lichaam en geest op lange termijn, maar dat is alleen zo als we onszelf niets tekortdoen en weer goed en genoeg gaan eten. Houd dus in gedachten dat je lichaam kan herstellen en weer in balans kan komen, maar alleen als je hersteld en nooit weer restricties toepast.

De Definitieve Kritische Fase

De Definitieve Kritische Fase
Herstel of terugval.

Slechts 2-4% van de bevolking heeft van nature een BMI van 18.5 – 20, d.w.z. natuurlijk dun. Ondanks dit feit, worden velen door het behandelend team bemoedigd om te stoppen met aankomen en te gaan stabiliseren op dit minimale zogenaamde “gezonde” gewicht / BMI.
Feitelijk hebben gemiddeld 70% van alle vrouwen van nature een BMI tussen de 21 en 27 en de helft daarvan rond de 23, 24, 25.
Hoe dan ook, het stabiliseren van je gewicht doe je niet zelf, dat doet je lichaam. De richtlijnen voor een minimale kcal-inname voor herstel zijn dezelfde als wat gewichtsstabiele mensen zonder eetstoornis uit jouw categorie (geslacht, leeftijd, lengte) gemiddeld consumeren om hun gewicht en gezondheid te behouden.
Zodra het lichaam haar eigen optimale gewichtsverdeling heeft bereikt (en alleen je lichaam beslist wat dit is), dan stop het met aankomen en begint het met het handhaven van dit optimale setpoint gewicht. Dit gebeurd probleemloos op hetzelfde moment omdat de stofwisseling weer in zijn optimale bereik is gekomen en biologische functies die in de wacht waren gezet, nu weer terug in functie zijn.
Het aankomen is door blijven gaan in alle fasen van herstel, omdat de stofwisseling onderdrukt werd en die energie naar de functies van alledag (alle neuro-endocrine systemen die tot dit punt in de wacht hebben gestaan).
Je bent aangekomen op herstelhoeveelheden en je kunt deze hoeveelheden te blijven hanteren, ook als je op je set-point gewicht stabiliseert, omdat dit een normale hoeveelheid is. Als je eenmaal bent gestopt met aankomen, kun je bovendien ook af leren gaan op de hongersignalen van je lichaam om je te laten eten wat het nodig heeft om je optimale gezondheid en gewicht te behouden.
Jammer genoeg zijn er velen die geadviseerd/gesteund worden om de inname weer te beperken in het kader van het onderhoud van gezondheid en gewicht. Beperking van de voedselinname zal altijd een risico voor een terugval zijn.
Restrictieve eetstoornissen zijn chronische aandoeningen en je bent nooit genezen van de aandoening. Je kunt genieten van een compleet en zelfs permanent herstel, maar dat vereist wel dat je nooit je inname beperkt.
Onze samenleving kampt met zo’n hevige ongerustheid over obesitas en gelooft (onterecht) dat zowel voedselinname als een gebrek aan lichaamsbeweging bepalend zijn voor het ontstaan van obesitas (wat ze niet zijn), dat veel zorgverleners om verkeerde redenen hun patiënten in deze fase adviseren/steunen om voorzichtig/terughoudend te zijn in de voedselinname en het sporten weer op moeten pakken.

De omgekeerde wittebroodsweken
Als je op dit punt terugvalt, zal er een beginfase van comfort en gemak zijn als je eetstoornis zich weer aan je vastgrijpt. Ik vergelijk deze situatie als een terugkeer naar een gewelddadige partner. Ze zijn vol van zorg, betrokkenheid en verontschuldigende uitspraken dat het deze keer echt anders zal zijn. Het is bedrog. Er bestaat geen liefde en vrede binnen een restrictieve eetstoornis. Wanneer je op enig moment een terugval ervaart, keer dan onmiddellijk terug naar je minimale intake en ga op zoek naar steun om te blijven werken aan het toepassen van niet-restrictief gedrag in plaats van toe te geven aan de restrictieve gedragingen in reactie op angsten. Je kunt niet onderhandelen met een restrictieve eetstoornis. Ze zal altijd inzetten op haar behoudt!